Ακολουθήστε μας στο Google news
12 Δεκεμβρίου 2013
Οι φωτογραφίες με παρατημένα παιχνίδια από διάφορες γειτονιές της πόλης σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις τη σκληρή μοίρα των παιχνιδιών. Οι συμβολισμοί αναπόφευκτοι και ποικίλοι. Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που πετά στα σκουπίδια την παιδική της ηλικία, το παρελθόν και τις αναμνήσεις της, μιας κοινωνίας που αφού έχει απομυζήσει ό,τι μπορεί από κάτι το παρατά, αφού πλέον δεν της είναι χρήσιμο ή απλώς μίας κοινωνίας υπερκαταναλωτικής, κορεσμένης που πια δεν εντυπωσιάζεται, δε δένεται, δεν συγκινείται. Πριν λίγα χρόνια ρώτησα ένα μαθητή τι θα ήθελε να του φέρει ο Αη-Βασίλης για τα Χριστούγεννα κι εκείνος διστακτικά απάντησε: «Δεν ξέρω, κυρία. Τα έχω όλα»... Τον επίλογο τον δίνει ο ίδιος ο Αλέξης: «Στην Αθήνα του σήμερα οι άνθρωποι πετούν τα παιχνίδια τους ενώ θα μπορούσαν να τα δωρίσουν και να δώσουν χαρά σε κάποιους που θα τα εκτιμούσαν. Όχι, ανακύκλωση αλλά επανάχρηση».
Ο Αλέξης Ευσταθόπουλος έχει φτιάξει στο instagram ένα hashtag project στο οποίο ανεβάζει φωτογραφίες από παρατημένα παιχνίδια. Είναι το #deadtoyssociety. Και πρόσφατα τον φιλοξένησε και το ίδιο το instagram ως ένα από τα ιδιαίτερα projects της πλατφόρμας. Ο Αλέξης Ευσταθόπουλος μιλάει στο e-tetRadio
12 Δεκεμβρίου 2013
Συνέντευξη στη Μαρία Αδαμοπούλου
«Το dead toys society ξεκίνησε μάλλον τυχαία όταν μία μέρα φωτογράφισα ένα πεταμένο παιχνίδι στο δρόμο» λέει ο Αλέξης Ευσταθόπουλος. «Εκτός από το εικαστικό αποτέλεσμα, αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν ο συμβολισμός του. Τα παιχνίδια συνδέονται με το παρελθόν, τις αναμνήσεις και την χαμένη παιδική μας ηλικία».
Είναι αλήθεια πως ένα παιχνίδι δεν έχει άμεση πρακτική χρήση. Προορίζεται για διασκέδαση και ψυχαγωγία και συνδέεται άρρηκτα με την παιδική ηλικία. Το παιδί αναπαριστά μέσα απ’ αυτό την πραγματικότητα των μεγάλων, προσαρμόζοντάς τη, στη δική του λογική. Φτιάχνει ζωή (και τέχνη μερικές φορές, όταν αυτά τα δύο δεν είναι συνώνυμα). Και μετά η μιμητική θα συνεχιστεί και όταν πια το βαρεθεί ή βρει κάτι καινούριο, θα το εγκαταλείψει. Kαι μας έρχεται στο μυαλό το Toy Story και ο αγώνας του Γούντι και του Μπαζ για το ποιος απ’ τους δύο είναι το αγαπημένο παιχνίδι του Άντι. Τα παρατημένα παιχνίδια που φωτογραφίζει ο Αλέξης Ευσταθόπουλος στο instagram δεν είναι βέβαια μόνο θύματα της απάνθρωπης συμπεριφοράς των μικρών ή μεγάλων ιδιοκτητών τους. Είναι αρκουδάκια από τελειωμένους έρωτες-σύμβολα αιώνιας αγάπης κάποτε, ξεχασμένα δίπλα σε κάδους απορριμμάτων σήμερα. Είναι καινούρια παιχνίδια που για κάποιο λόγο δεν έτυχαν προσοχής ή βρέθηκαν συμπτωματικά στο δρόμο γιατί κάποιος τα έχασε. «Από όταν άρχισα το dead toys συναντάω συνέχεια στα πιο απίθανα σημεία της πόλης παρατημένα παιχνίδια» επισημαίνει ο Αλέξης Ευσταθόπουλος. «Προφανώς ήταν από πάντα εκεί, αλλά δεν τα έβλεπα. Το κυρίαρχο συναίσθημα κάθε φορά που βρίσκω ένα παρατημένο παιχνίδι και το φωτογραφίζω είναι η νοσταλγία».
«Το dead toys society ξεκίνησε μάλλον τυχαία όταν μία μέρα φωτογράφισα ένα πεταμένο παιχνίδι στο δρόμο» λέει ο Αλέξης Ευσταθόπουλος. «Εκτός από το εικαστικό αποτέλεσμα, αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν ο συμβολισμός του. Τα παιχνίδια συνδέονται με το παρελθόν, τις αναμνήσεις και την χαμένη παιδική μας ηλικία».
Είναι αλήθεια πως ένα παιχνίδι δεν έχει άμεση πρακτική χρήση. Προορίζεται για διασκέδαση και ψυχαγωγία και συνδέεται άρρηκτα με την παιδική ηλικία. Το παιδί αναπαριστά μέσα απ’ αυτό την πραγματικότητα των μεγάλων, προσαρμόζοντάς τη, στη δική του λογική. Φτιάχνει ζωή (και τέχνη μερικές φορές, όταν αυτά τα δύο δεν είναι συνώνυμα). Και μετά η μιμητική θα συνεχιστεί και όταν πια το βαρεθεί ή βρει κάτι καινούριο, θα το εγκαταλείψει. Kαι μας έρχεται στο μυαλό το Toy Story και ο αγώνας του Γούντι και του Μπαζ για το ποιος απ’ τους δύο είναι το αγαπημένο παιχνίδι του Άντι. Τα παρατημένα παιχνίδια που φωτογραφίζει ο Αλέξης Ευσταθόπουλος στο instagram δεν είναι βέβαια μόνο θύματα της απάνθρωπης συμπεριφοράς των μικρών ή μεγάλων ιδιοκτητών τους. Είναι αρκουδάκια από τελειωμένους έρωτες-σύμβολα αιώνιας αγάπης κάποτε, ξεχασμένα δίπλα σε κάδους απορριμμάτων σήμερα. Είναι καινούρια παιχνίδια που για κάποιο λόγο δεν έτυχαν προσοχής ή βρέθηκαν συμπτωματικά στο δρόμο γιατί κάποιος τα έχασε. «Από όταν άρχισα το dead toys συναντάω συνέχεια στα πιο απίθανα σημεία της πόλης παρατημένα παιχνίδια» επισημαίνει ο Αλέξης Ευσταθόπουλος. «Προφανώς ήταν από πάντα εκεί, αλλά δεν τα έβλεπα. Το κυρίαρχο συναίσθημα κάθε φορά που βρίσκω ένα παρατημένο παιχνίδι και το φωτογραφίζω είναι η νοσταλγία».
Οι φωτογραφίες με παρατημένα παιχνίδια από διάφορες γειτονιές της πόλης σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις τη σκληρή μοίρα των παιχνιδιών. Οι συμβολισμοί αναπόφευκτοι και ποικίλοι. Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας που πετά στα σκουπίδια την παιδική της ηλικία, το παρελθόν και τις αναμνήσεις της, μιας κοινωνίας που αφού έχει απομυζήσει ό,τι μπορεί από κάτι το παρατά, αφού πλέον δεν της είναι χρήσιμο ή απλώς μίας κοινωνίας υπερκαταναλωτικής, κορεσμένης που πια δεν εντυπωσιάζεται, δε δένεται, δεν συγκινείται. Πριν λίγα χρόνια ρώτησα ένα μαθητή τι θα ήθελε να του φέρει ο Αη-Βασίλης για τα Χριστούγεννα κι εκείνος διστακτικά απάντησε: «Δεν ξέρω, κυρία. Τα έχω όλα»... Τον επίλογο τον δίνει ο ίδιος ο Αλέξης: «Στην Αθήνα του σήμερα οι άνθρωποι πετούν τα παιχνίδια τους ενώ θα μπορούσαν να τα δωρίσουν και να δώσουν χαρά σε κάποιους που θα τα εκτιμούσαν. Όχι, ανακύκλωση αλλά επανάχρηση».
Πρόσφατα το instagram φιλοξένησε το hashtag project του Αλέξη Ευσταθόπουλου #deadtoyssociety. Περισσότερος Αλέξης Ευσταθόπουλος στο instagram και στο tumblr όπου, εκτός από τις δικές του φωτογραφίες, ανεβάζει και όσες άλλες του αρέσουν ή κατά καιρούς του στέλνουν.
